Life jackets

Terwijl ik dit schrijf (ja, daadweekelijk met de hand schrijf om later over te typen.....dat is lang geleden) weet ik dat de krekels die me vanochtend wakker maakte nu in de bomen naast me zitten en de apen in de bomen boven me van de ene naar de andere kant springen terwijl ze het kamp bekogelen met vruchten en noten. En tijdens dit schrijven staat een van de Engelse gasten die mee is zijn best te doen om 24 life jackets aan te krijgen bij een ander.
Nog 22 life jackets te gaan....
Ik ben op het Supu kamp. Een van de zeker vijf kampementen die in het bezit is van de organisatie waarvoor ik afgelopen week heb gewerkt en nog een week zal werken. Nou ja, werken is een groot woord. De organisatie heeft het druk met toeristen. Goed voor hen. Minder voor die ene crijwilliger die ze op het moment hebben. Tijd voor begeleiding is er niet. Uberhaupt werk voor mij is schaars. Of het is er wel maar ik krijg het niet te horen. Dat ik op dit kamp nog 4 dagen blijf weet ik nog net, maar daarna....ben bang dat ze dat zelf ook niet weten.
Nog 17 life jackets te gaan....
Over het spotten van dieren geen klagen (als ik ze al zie....ik ben blijkbaar vooral heel goed in het niet zien van dieren). Olifanten, hagedissen, spookdieren, apen alom. Maar vooral het kleine gespuis: mieren, sprinkhanen, muggen (aantal beten op het moment: 33 and counting.....terwijl ik zwem in de deet.....), leeches (3 en inmiddels een pro in het verwijderen) en fireants (doen hun naam eer aan). De gehele organisatie is dan ook gestationeerd aan een rivier die midden door de jungle loopt dus dat wil wel. En misschien is dat nog wel het mooiste van alles, de jungle. Want terwijl ik dit schrijf op de veranda kijk ik uit over een ietwat minder mooie rivier met aan de overkant en aan weerszijde van de veranda een prachtig groot woud. Deze strekt zich te ver uit om het einde van te kunnen zien. Een woud vol dieren, planten, leven. Er gebeurt zoveel meer dan ik kan bevatten. Zoveel, daar heb ik na een week nog geen percentage van mogen ervaren. En dat ga ik aankomende week ook niet. Ik kan me alleen maar voorstellen hoe mooi het moet zijn. Als het half zo mooi is als het kleine deel dat ik mocht zien.....
Nog 13 life jackets te gaan....
Ik leef al een week van rijst. Rijst als lunch, rijst als avondeten, rijst met een gekookt ei, rijst met een gebakken ei, rijst met sperziebonen, rijst met komkommer, rijst met kool.... Vandaag als verrassing noodles met curry als ontbijt. En laat ik de gebakken banaan van gisterochtend niet vergeten. Had ik de rijst al genoemd btw?? Tussendoor eet ik wat fruit. Van de helft kan ik me de naam niet meer herinneren. Durium? Iets met een t? Maakt ook niet heel veel uit. Best lekker trouwens. En verser dan net geplukt van de boom naast je kan je ze niet krijgen, toch?
Nog 8 life jackets te gaan....
Het grootste deel van de tijd doe ik eigenlijk niks. Als ik wel wat doe, naast eten, is het helpen met het behoud van het oerwoud. Vanochtend zaden gezocht. Gister de zaden die eerder waren uitgekomen in potjes met aarde gezet. Eergister met een perang (machete) gras en onkruid weggehaald, gaten gemaakt en de plantjes (dus bomen) geplant. En dat proces gaat zich na de lunch herhalen. En de dag hierna, en de dag daarna, en de dag.....
Nog 3 life jackets te gaan....
Ga ik hier iets uithalen? Word ik hier gelukkig van? Ideeen voor een oerwoud thema op school heb ik volop. Heb ik wat geleerd? Zeker. Is dit de vakantie die ik voor ogen had? Nee. Spijt is een groot woord maar als ik dit van tevoren had geweten had ik het nooit gedaan. Een tripje door het oerwoud van vier of vijf dagen? Doen. Twee weken? Nee. En zeker niet alleen. Gelukkig nu vijf dagen met een engelse groep. Zeventien gasten en cijf meiden. Alle life jackets zijn aan. Hilarisch. Je moet wat als je je verveelt. Ik ga even stuk en dat lijkt lang geleden. Dat is even heel fijn.
Nog 7 dagen te gaan.....